Bush camp en andere verhalen,

Eindelijk was het zover……Bush Camp! Iets waar de kinderen het al maanden over hadden. Dus maandagochtend om 4 uur(!) de wekker, aangezien we om half 6 zouden vertrekken met 2 matatus richting Nairobi. Het leek wel even weer de ochtend toen we naar Mombasa gingen, aangezien het ook deze ochtend flink regende (wat normaal in de ochtend echt zelden is voorgekomen in de tijd dat wij er nu zitten). Beetje jammer dus. Helaas ging ook de rit naar Nairobi niet echt soepel en hebben we over zo’n 60 km, 3 uur gedaan door file. Meerdere kinderen zijn ziek geworden, dus het was een goed begin ;). Bush Camp is een initiatief van Wings of Support, een Nederlandse organisatie, dus we werden in Nairobi al overspoeld met Nederlanders. In Nairobi werden we opgehaald door een grotere bus die ons naar Lake Nakuru zou brengen. Na nog een aantal uren (en nog steeds overgevende kinderen) in de bus, waren we dan eindelijk op de plaats van bestemming.....Lake Nakuru National Park! De kinderen sliepen allemaal in kleine koepeltentjes, erg leuk. Ook kreeg ieder kind 1 iemand van de leiding aangewezen die alle dagen op het kind zou passen, dus alle kinderen kregen lekker veel aandacht. Aangezien er heel veel leiding was, hebben wij als vrijwilligers van CRC geen kind toegewezen gekregen en onze aandacht mooi over iedereen kunnen verdelen. ’s Middags zijn we voor het eerst op gamedrive geweest, echt superleuk met van die safaribusjes met open dak. Iedereen erg enthousiast natuurlijk! ’s Avonds na het (lekkere!!) eten gingen de kinderen braaf meteen naar bed, dus hebben wij rustig nog wat kunnen kletsen met alle andere nederlanders, moet zeggen dat dat ook wel weer eens lekker is, zoveel nederlanders om je heen. Hebben ook een beetje proberen te lobbyen voor ons nieuwe project en CRC.
De volgende ochtend eerst weer een game drive en daarna......zwemmen!!!!Echt superleuk geweest, vooral om Juliana, James en Naftali (manager) te zien zwemmen (nou ja, eerder spartelen). Naftali was erg goed zijn best aan het doen om het zwemmen onder de knie te krijgen, helemaal geconcentreerd met zijn ogen dicht, echt een grappig gezicht. ’s Middags weer een game drive, waar we even leuk uit de auto gingen bij het meer en daarna (doordat het veel geregend had) dus niet meer weg konden rijden (de heuvel op). Dus alle kinderen weer uit de busjes en met heel wat duwen en veel gassen zijn de busjes allemaal door de modder gekomen. Beetje lompe actie dus met zoveel kinderen.
Na nog wat game drives en zwemmen was het alweer de laatste avond, en dus de bonte avond. Alle kinderen hebben gezongen, gedanst en gelachen (om de liedjes van de leiding). Wij hebben ’s avonds nog lekker even geld verspeeld met pokeren (tja, was ook wel erg lang geleden dat ik dat gedaan had, maar wel leuk!!) en Mirjam en ik moesten om 4 uur al op om de wacht te houden op het kamp (geen hekken, dus we moesten vechten met leeuwen, luipaarden, buffels en hyena’s.......als die eventueel op het kamp zouden verschijnen). We hebben het overleefd en lekker ontbeten bij een waterval in het park, met de wilde dieren om ons heen.
En daarna......het afscheid. Toch wel leuk dat wij de kinderen mee naar huis konden nemen. Twee mensen van Wings of Support gingen nog met ons mee naar CRC om te kijken waar de kinderen woonden, dus dat vonden de kinderen erg leuk.
Na een lange reis terug naar Thika, werden we opgewacht door alle achtergebleven kinderen, wat weer een leuk terugzien was. En nog een welkome verrassing.....de volgende dag was volgens de kinderen een vrije dag, aangezien het het einde van de ramadan was. Uiteindelijk bleek het helemaal geen vrije dag te zijn en waren onze kinderen dus de enigen die niet op school waren.......
Maar de kinderen die in CRC zijn gebleven hebben zich ook uiterst goed vermaakt volgens mij. Ze hadden naast school ook nog een vol programma met leuke dingen.

Intermissie: “Achterblijvers & Nairobi National Park”
Hier dan een stukje van een van de achtergeblevenen (zoals Anne ons zo mooi noemde). Wij hebben ons hier ook uitstekend vermaakt. Heb nog steeds blaren op mijn vingers van het schillen en snijden van 30 kg aardappelen (voor de friet), maar ze hebben ervan gesmuld. Ook de pannekoeken en de fruitsalade ging erin als zoete koek. Dus we hebben de magen van de kinderen extra verwend deze dagen. Daarnaast hebben ook wij meer aandacht kunnen geven aan ieder kind individueel; iets wat gewoon erg belangrijk is in een kinderleven. Op de woensdag dat de “Bush Camp-groep” op gamedrive en zwemles was, hebben wij de kinderen meegenomen naar Nairobi. Het was namelijk deze dag Moi- Day (oud-president), een nationale feestdag, en dus geen school voor de kids. Na een vermoeide rit door het altijd gezellige (lees: drukke en chaotische) Nairobi kwamen we aan bij Nairobi National Park. We besloten de groep kinderen op te splitsen: een groep (oudere kids) gingen op zoek naar de wilde dieren, terwijl ik, samen met Camille en Esther en de jonge kids naar “een dierentuin” ben geweest. Was erg leuk om de kinderen zo te zien genieten van de dieren en de meegebrachte lunch (tomaat, ei, banaan en brood). We hebben zelfs de lunchtijd van de dieren nog meegemaakt, waarbij ook een aantal dappere kinderen van CRC de aapjes, struisvogel en zelfs een buffel hebben gevoerd. Eind van de middag nog even de gezichtjes laten schminken, wat voor een hoop lol zorgde. Ook de kids die voor de game drive waren gegaan hadden zich prima vermaakt en zo konden we moe maar voldaan terug keren naar Thika. Althans, dat dachten we......want het leek wel alsof heel Nairobi richting Thika moest. Uiteindelijk, twee plaspazes onderweg en 3 uren later, zijn we dan uiteindelijk toch weer goed gearriveerd in Thika town. Nog Jungle Book 2 gekeken als leuke afsluiter, en toen....lekker onder de wol. Het voorleesverhaaltje (wat we iedere avond hebben) zat er niet meer in deze avond. Zodra de kids hun matrassen onder zich voelen, waren ze in dromenland........weer even terug tussen de dieren......
(einde van de intermissie)

Nog even een update over de dingen die hier verder allemaal gebeuren:
We zijn druk bezig met de laatste voorbereidingen voor Umoja Wetu Children’s Project. Deze week moet alles af, aangezien we aanstaande maandag gaan openen. De kinderen zijn ‘aangenomen’, er wordt nog steeds volop geschilderd, maar het wordt echt supermooi, helemaal in junglebook sferen. Het shoppen is ook bijna klaar gelukkig, we voelden ons echt de rijke ‘mzungu’s’, aangezien wij elke keer keniaanse maandlonen uitgaven in 1 keer. Elke keer leuk met de pick-up naar Umoja om de spullen te brengen, waar we ook altijd veel bekijks hebben. Hopelijk heeft dus niemand daar verkeerde bijbedoelingen, zodat alle spullen er voorlopig ook blijven staan.
Met Idris (het jongetje uit Kiandutu slum) gaat het gelukkig steeds beter. De CT-scan wees uit dat hij waarschijnlijk geen meningitis heeft gehad. Zijn hersenen waren op sommige plekken wel wat minder ontwikkeld, wat zeer waarschijnlijk komt door ondervoeding. De neef van Idris zit nu al meer dan een maand bij hem in het ziekenhuis en de moeder is nog steeds niet op bezoek geweest. Maar nadat hij een tijd in een soort van comateuze toestand is geweest, is hij nu stabiel en kan hij alweer zelf zitten en zijn nek rechthouden (nog wel wat zwak). Zijn linkerarm is nog steeds helemaal slap, dus we hopen maar dat hij die nog ooit gaat bewegen. Zijn rechterarm is hij (op commando van zijn neef) al aan het oefenen en als we allemaal klappen kan er toch ook soms wel een lachje vanaf. Op dit moment zijn we bezig met wat te doen als hij uit het ziekenhuis kan. Er gaan gesprekken met de moeder gevoerd worden om te kijken of het wel verstandig is om hem naar huis te sturen, aangezien de moeder geen geld heeft om hem goed eten te geven. Eventueel kan hij als tussenstap in CRC komen, maar dat moeten we nog maar even zien. Zou wel leuk zijn en ook handig, aangezien we er nu nog steeds elke dag heen gaan.
Gisteren kwam er een oude vrouw langs bij CRC, een vrouw die we al hadden ontmoet toen we Idris gingen ophalen om naar de doctor te gaan. Ze wilde graag mee naar Idris (lees: ze wilde graag dat ik eten voor haar kinderen kocht en dat ik een baan voor haar zou zoeken). Ze heeft dus eerst met ons meegelunched en ze wilde graag mijn kleren wassen (voor geld uiteraard). Beetje ongemakkelijke situatie dus, maar gelukkig kon Idris het bezoek goed waarderen, aangezien hij flink aan het smilen was. Uiteindelijk ben ik uitgenodigd op de aardappelen.....(want ja, gekookte aardappelen vind ik hier WEL lekker, net zoals vele andere dingen die ik thuis niet snel zou eten, je wordt toch wat minder kieskeurig hier).

Vorige maand zijn de ouders van een meisje uit CRC teruggevonden. Ze is blijkbaar samen met haar zusje aan het begin van het jaar de weg kwijtgeraakt in Thika en toen ze gevonden werd, wist ze alleen haar naam te vertellen. Ze is toen dus hier geplaatst (via de kinderofficier) en nu blijkt dat haar vader elke week naar dezelfde kindercommissie is geweest voor informatie, maar dat er dus nooit een link is gelegd. Uiteindelijk met toeval is nu dus de familie teruggevonden. Haar zusje blijkt dood terug te zijn gevonden en ze hebben dus altijd gedacht dat het meisje dat bij ons woonde ook dood was. Dus wel echt een triest verhaal, maar gelukkig is in ieder geval een deel van de familie weer herenigd.

Verder zit er sinds een paar weken een nieuw meisje, die uit huis is geplaatst. Het is nog niet zeker of ze gaat blijven of niet, maar ik geloof dat ze het steeds leuker begint te vinden in CRC. Ze gaat helaas nog niet naar school, al zou ze dat wel heel graag willen (ze zit in groep 4). Afgelopen zaterdag hebben we 5 verjaardagen gevierd, met versierde cake, verjaardagskronen, kaarsjes en toeters en serpentine. We hebben ook de verjaardag van het nieuwe meisje gevierd, aangezien niemand weet wanneer ze jarig is. Was dus flink feest geweest.

Rob gaat volgende week zeer waarschijnlijk de Mount Kenya beklimmen samen met Evelien en misschien Mirjam. Daarvoor zijn ze zondag al wezen oefenen bij de Ngong Hills in Nairobi. Ik dacht lekker een rustig ochtendje te hebben met alle kinderen naar de kerk.......helaas hadden ze nu net deze ene keer geen dienst, omdat de groep van de kerk naar het buitenland was. Heb ik weer......

Zo, dat was het wel voor nu.
Na de opening van Umoja Wetu volgende week laten we uiteraard weten hoe het is geweest.

Groetjes uit Kenya & Kwaheri,
Anne en Rob