"Good and Bad news"

He Allemaal,

Er is weer heel wat gebeurd de afgelopen week, dus tijd voor een update.
Na de opening van Umoja Wetu zijn Veronicah, Waithaka en Grace de hele week hard aan het werk geweest en zijn we er bewust niet heen gegaan. Toen we vrijdagmiddag kwamen, bleek dat het supergoed gegaan is en volgens ons klikt het ook allemaal erg goed tussen hen samen.
Verder nog meer goed nieuws, de foto's zijn gered. Via een Mac computer zijn de foto's allemaal op cd gezet zonder virus (omdat het een windows virus is). Hetzelfde met alle bestanden op onze usb stick, dus dat is wel relaxed!

Verder is er nieuws over Idris. Hij is in CRC!!! Nadat ik met Nelson al vorige maand had besproken dat hij waarschijnlijk naar CRC zou kunnen komen, bleek ineens dat ze het toch geen goed idee vonden, omdat hij te veel aandacht nodig heeft. Dus nu hij ontslagen was uit het ziekenhuis, zou hij weer naar huis moeten, terwijl iedereen het ermee eens was dat hij het thuis waarschijnlijk niet gaat overleven, aangezien de moeder niet voor hem kan zorgen. Dus na wat discussies is er overeengekomen dat hij iig een maand kan blijven, totdat Esther en Mirjam weggaan. Deze maand gaan wij de zorg dus op ons nemen. Was wel echt heel raar toen hij gisteren kwam. Je bent er zoveel mee bezig geweest en dan is hij er ineens. De kinderen zijn helemaal weg van hem (wij ook hoor, het is echt zo schattig als hij lacht) ze vinden het wel interessant, zo'n baby (zoals ze hem noemen, hij is al 3, maar goed). Vooral Mwangi vindt het erg interessant en zit hem constant aan te staren.
De moeder heeft belooft om veel langs te komen, hopelijk houdt ze zich daaraan. Gisteren kwam ze even langs (nadat we haar thuis hadden opgehaald om wat dingen te bespreken), maar Idris leek haar niet echt te boeien. Hopelijk hebben we het mis en geeft ze wel veel om hem, maar dat moet blijken de komende weken.
De neef die 2 maanden lang de zorg op zich heeft genomen, was toch wel blij dat hij weer eens ergens anders kon zijn dan alleen maar in het ziekenhuis. We gaan morgen samen met hem een boda-boda (fiets) kopen en verder laten ombouwen, zodat hij zijn eigen geld kan verdienen.
Lichamelijk gaat het ook best goed met Idris, hij lacht veel en beweegt ook steeds meer. Hopelijk knapt hij dus goed op deze maand nog.

Dan nu een stukje minder goed nieuws (zie titel).....

De tas van Esther is niet teruggevonden, terwijl ze best wat informatie hadden kunnen krijgen. Maar de politie werkt hier niet echt mee. Er blijken beveiligingscamera's te hangen waar de tas gestolen is en ze kunnen telefoons traceren, maar ja, aangezien we in Kenia zijn duurt het natuurlijk allemaal lang en hebben ze een aantal dagen gezegd er mee bezig te zijn en het morgen te doen. Maar uiteindelijk is de zaak nu volgens mij afgerond en is er niks gedaan.

Vorige week was ook een week van ziekzijn. Waren er eerst 5 van de 7 vrijwilligers gevild door een virus (behalve Rob en ik), werd Rob vrijdag alsnog ook ziek toen hij rauwe ciapattimix had gegeten (is nou ook niet echt heel verstandig ;) )Was ook net de avond dat we met iedereen uit eten gingen. Deze keer met beide huismoeders en Nelson en Naftali. Grace (van Umoja) heeft op de CRC kinderen gepassen.
Al was Anne dus de enige die niet ziek was, toch was ze de enige die naar het ziekenhuis moest, aangezien er 3 weken geleden ineens een bobbel op een rib zat. Na een week afgewacht te hebben, toch maar even naar de dokter hier geweest, die uiteraard veel pillen voorschreef. Zonder ook maar even te kijken. Maar goed, ze zei wel dat als het over een week niet minder was, er misschien toch een rontgenfoto gemaakt moest worden. Dus die week en die pillen maar even voor lief genomen, waren allang blij dat er een foto gemaakt ging worden. Dus vorige week dinsdag terug naar de dokter en daarna door naar een diagnostisch centrum. Daar maakte ze een heel normale foto, met als conclusie. Het hart ziet er goed uit, de longen zijn schoon.......Tja, en de rib dan??De plek waar de bobbel zat, was op de foto niet eens te zien. Dus niet gek dat ze zeiden dat er niks was. De dokter (waar je dus dan weer terug moet en die je het resultaat voorleest), weigerde de foto te bekijken (waarschijnlijk had ze dat nog nooit gedaan) en zei dus dat er niks aan de hand was. Op de vraag wat de bobbel dan was zei ze dat het niks was, aangezien de radioloog op de foto niks zag). Flink boos geworden dus en maar naar de Nederlandse Ambassade gebeld voor een Nederlandse dokter. Die bleek weg te zijn die week, maar de volgende dag naar een engelse dokter in Nairobi. Voelde wel een stuk prettiger, hij had tenminste zijn aandacht erbij. Hij dacht wel dat het een tumor was..nou ja, dan weet ik niet wat je liever wilt horen. Dus daarna naar Nairobi naar een goed particulier ziekenhuis (ik had natuurlijk gevraagd naar de BESTE arts), waar een heel goede en aardige dokter onderzoek heeft gedaan mbv ultrasound. Uiteindelijk blijkt het toch kraakbeen te zijn, maar ze weten niet hoe het nu gekomen is. Aangezien het niets pijnlijks is, was het niets om me zorgen over te maken. En eindelijk geloof ik het, weet alleen dus dat ik volgende keer gewoon meteen naar de ambassade bel voor een goede dokter, scheelt weer 2 weken je zorgen maken.

Voor ons zit het afscheid eraan te komen, nog maar anderhalve week. En natuurlijk is er nog veeeeel te doen, maar hopelijk gaat het ons allemaal wel lukken alles af te sluiten. We hebben wel gepland om nadat we naar het strand zijn geweest nog een paar dagen terug te gaan.

Om even leuk af te sluiten. Rob gaat volgende week Mount Kenya beklimmen, samen met 2 andere vrijwilligers. Ze gaan 6-10 november. Hopelijk gaat het ze dus allemaal goed af en halen ze allemaal de top!

Volgende keer meer over Mount Kenya en.....het afscheid.

Liefs Rob en Anne

Ps: We zetten er snel weer wat foto's op, hebben het kabeltje van het fototoestel niet bij nu.