Zon, sneeuw en vriendelijke mensen

Lieve mensen,

Het is alweer een tijdje geleden dat we een berichtje hebben gepost. We zijn dan ook heel erg druk geweest met heerlijk vakantie vieren. De vorige keer zijn we geëindigd bij George’s House, waar we 3 dagen lang hebben gewandeld langs de Middellandse Zee en ons hebben laten verwennen met lekker eten. En met dat lekkere eten zijn we de afgelopen twee weken gewoon doorgegaan; wat is de Turkse keuken lekker! Overal kun je natuurlijk de verschillende soorten Kebab vinden, maar daarnaast hebben ze nog duizenden andere lekkere gerechten, variërend van gevulde aubergines tot Turkse Pizza’s (Pides).
Nadat we zijn vertrokken vanuit George’s House, hebben we nog een weekje aan de Middellandse Zee vertoefd. We zijn voor een paar dagen neergestreken in Ka, een leuk havenstadje waar je heerlijk kunt slenteren en de zonsondergang kunt bekijken met een glaasje bier of lokale Raki. Van hieruit zijn we een dag weggeweest met een boot op het water en hebben we de kustlijn gevolgd en nog lekker kunnen zwemmen. Schitterende kustlijn, met verschillende eilandjes in het water en ruines uit de Griekse tijd (200 BC). De laatste stop, voorlopig althans, aan de Middellandse Zee, was Antalya. Wij dachten dat dit een enorme toeristische plaats zou zijn, maar de stad heeft ook een hele mooie oude stad. Hier hebben we twee daagjes lekker rondgeslenterd en genoten van het stadsleven. Vooral de laatste avond was spectaculair, het was namelijk de dag voor de viering van het Islamitische Offerfeest. Stel je voor: de dag voor Sinterklaasavond, waarbij iedereen de laatste cadeautjes wil bemachtigen voor familie en vrienden. De winkelstraat was gevuld met duizenden mensen die aan het shoppen waren. Hopelijk is op de foto een beetje zichtbaar hoe het er aan toe ging….
De eerste dag van het Offerfeest hebben we doorgebracht in de bus richting het noordoosten. Na een tijdje rustig aan te hebben gedaan, was het vandaag tijd om de nodige kilometers af te leggen. Volgens de dame van de busmaatschappij was Aksaray zo’n 6 uur rijden met de bus; in werkelijkheid bleek dit 8 ½ uur te zijn. Maar goed, aan het einde van de dag waren we in Aksaray en hebben we overnacht in een simpel pensionnetje, gerund door een heel gezin. We werden hartelijk ontvangen en getrakteerd op Turkisch Delight (zoetigheid, lees: heeeeeeel zoetigheid) en met handen en voeten hebben we wat geprobeerd te communiceren met deze mensen. Het gehele stadje was uitgestorven, iedereen bleek met de familie feest aan het vieren te zijn. De eigenaar van het pension wist nog wel een plekje waar wij konden gaan eten…. Toen we daar aankwamen, viel onze mond open van verbazing: een 4****-shoppingmall waarbij de bovenste etage bestond uit allemaal eettentjes. Iedereen leek verbaasd om hier toeristen te zien, dat kwam hier zelden voor zo bleek wel. De dag erop zijn we in een patisserie een ontbijtje gaan nuttigen en hebben daar gezellig zitten kletsen met de eigenaar van deze tent. Hij had een tijd in Londen en Tilburg gewoond en sprak daardoor goed Engels. We werden getrakteerd op een lekker kopje thee en een lift naar de volgende bestemming!Een karavanserai, een oude overnachtingsplek op de zijderoute. Die dag bleken er, vanwege het Offerfeest, geen bussen te gaan en waren we afhankelijk van de vriendelijkheid van de lokale mensen. Nou, dat was geen probleem! Drie liften en twee uur laten waren we al op de plek van de volgende bestemming gearriveerd: Cappadocië.
Cappadocië is een gebied dat is ontstaan door vulkaanuitbarstingen miljoenen jaren geleden en het landschap heeft in de periode daarna allemaal grappige en vreemde vormen aangenomen: kloven, valleien en rotsen in verschillende vormen en vruchtbare grond. Voeg hieraan een beetje mensheid toe, die de afgelopen periode verschillende huizen, kerkjes en moskeeën hebben uitgehakt in de zachtere gesteentes en je hebt een gebied waar je je dagen kunt vermaken. We hebben dan ook rustig de tijd genomen en hebben hier 6 dagen vertoefd. Samen met twee Italianen, Alfredo en Nadia, nog een dagje een auto gehuurd en verder veel gewandeld, geklauterd en afgedaald in grotten in de omgeving. We zijn zelfs, samen met een gids, twee uur lang onder de grond geweest in een gangenstelsel dat vroeger diende als stad. Wanneer mensen in nood waren, verlieten zij hun huizen boven de grond en konden maanden overleven in hun Ondergrondse Stad. Er waren keukens, woonverblijven, slaapkamers, ruimtes voor het vee, kerkjes en opslagruimtes voor voedsel en water. Geweldig om hier, in het pikkedonker, alleen met een zaklamp en een gids, doorheen te lopen, klimmen en kruipen. Vooral Anne heeft haar angsten overwonnen (moest nog wel een uurtje bijkomen toen we weer boven de grond kwamen ;)).
Na dit Cappadocië- avontuur hebben we weer een flinke afstand afgelegd per nachtbus richting de grens tussen Turkije en Syrië. Helaas begaf de accu van de bus het en hebben we midden in de nacht 3 uur in een ijskoude bus gezeten. De thermometer buiten gaf -10 graden aan. Maar als Hollandse Ijskonijnen zijn we natuurlijk wel wat gewend ;).
We zitten nu in een pittoreske stadje, gelegen midden tussen de heuvels en bergen. Voor mensen die willen Googelen, het stadje heet Mardin. De komende dagen zijn we van plan om aan de grens te blijven en te kijken of we de oversteek kunnen maken door Syrië. We zitten momenteel in het gebied dat de bakermat is van onze beschaving. Hier, tussen de rivieren de Tigris en de Eufraat, is het ooit allemaal begonnen met de evolutie van de verschillende volkeren, culturen en religies; wel speciaal om je dat zo te realiseren.
Dit was het weer even voor nu. We gaan zo een taartje eten om de laatste dag van Anne’s 28e levensjaar te vieren. En morgen nemen we er nog maar eentje ;)

Liefs en tot hoors,
Anne en Rob